Als je moeite hebt met scherp zien op afstand, kunnen we je nu misschien iets leuks aanbieden. Vision Ooglaseren is namelijk een actie gestart waarbij je korting kunt krijgen op een eventuele ooglaserbehandeling.  Bij een ooglaserbehandeling wordt het hoornvlies zo aangepast, dat licht weer op de juiste plaats op het netvlies terecht komt. Dit wordt gedaan door een minuscuul laagje van het hoornvlies te laseren waardoor het hoornvlies weer de juist vorm krijgt en je weer scherp ziet.

Met de actie is het mogelijk om zelf € 50,- korting op je eigen ooglaserbehandeling te krijgen als je wordt aangedragen door iemand die al een keer behandeld is. Het mooie van de actie is dat je vervolgens meer geld kunt ‘terugverdienen’ door zelf mensen aan te dragen als je tevreden bent over de behandeling. Zo kun je een bedrag tot in totaal € 2.250 teruggestort krijgen.

In principe is iedere man of vrouw tussen de 18 en 60 jaar geschikt voor een ooglaserbehandeling als je sterkte tussen de -10 en + 4,5 ligt. Voordat je behandeld kunt worden, zal er wel eerst een uitgebreid vooronderzoek verricht moeten worden. In de praktijk blijkt namelijk ongeveer 30% van de mensen niet geschikt te zijn. Een ooglaserbehandeling kost tegenwoordig ergens tussen de € 850,- en € 2.500,- per oog, dat is uiteraard afhankelijk van de kliniek waar je heen gaat. Voorheen gingen veel mensen naar Turkije voor een ooglaserbehandeling omdat een behandeling daar vele malen goedkoper was dan hier, inmiddels is dit verschil zo klein dat het nauwelijks loont om af te reizen naar Turkije.

Iedereen weet dat er prima te leven valt met een geamputeerd ledemaat. Met een paar kleine aanpassingen of speciaal voor ons gemaakte producten, zijn wij in staat om ons leven op precies dezelfde manier te leiden als ieder ander mens dat wel alle ledematen nog heeft. Toch zijn er ook situaties waarin het voor ons wel net iets lastiger is om op soepele wijze te functioneren. Je merkt dit pas als een dergelijke situatie zich voordoet. Na een vrij soepele zwangerschap zijn mijn vrouw en ik in april voor het eerst vader en moeder geworden van een prachtig baby’tje. Het vaderschap bevalt mij prima en ik ondervind eigenlijk helemaal geen hinder van het missen van een onderbeen, dacht ik….
Totdat ik besloot naar buiten te willen gaan met ons kindje in de kinderwagen. Wij hebben onze kinderwagen gekregen van mijn schoonouders. Het is zo’n superdeluxe kinderwagen met 3 wielen die een vermogen kosten. Uiteraard was het een geweldig cadeau maar het feit dat de kinderwagen maar 3 wielen had, heeft toch zo zijn nadelen. De 3 wielen maken de kinderwagen namelijk een stuk minder praktisch voor iemand die niet 100% in balans is.
Ik was van plan om eerst met Raven in de kinderwagen een stukje door het bos te wandelen om vervolgens nog wat boodschappen te halen in het centrum. Dat bleek helaas ingewikkelder dan ik dacht. Bij ons in het bos bestaan de paden vooral uit onverharde paadjes met veel hobbels en kuilen. Normaal zou ik daar een kruk voor meenemen maar om met 1 hand de kinderwagen voort te duwen en met mijn andere hand op de kruk steunen, leek mij ook geen geweldig plan. Ik had gedacht genoeg steun te hebben aan de kinderwagen. Dat viel helaas een beetje anders uit. De kinderwagen was helaas een stuk minder stabiel dan gehoopt. Hierdoor kon ik niet ‘leunen’ op de wagen maar moest ik er voor zorgen dat de wagen niet om zou vallen. De boswandeling duurde dus een stuk korter dan gepland. Door naar het centrum dan maar.
Ook dit ging helaas een stuk minder handig dan ik had gehoopt. Toen ik met 3 volle boodschappentassen bij de kassa probeerde deze in het opberg vak van de kinderwagen te doen, bleek deze een stuk kleiner dan ik had gedacht. Dit kwam vooral door de kleinere wielbasis. Nu moest ik dus met 3 tassen in mijn handen, de kinderwagen voort duwen. Al met al was het niet een heel succesvolle dag maar wel een dag waarin ik veel heb geleerd.
Wij zijn nog steeds enorm dankbaar voor het geweldig lieve cadeau. Toch denk ik dat de beste kinderwagen voor iemand met een amputatie, niet een kinderwagen is met 3 wielen maar gewoon lekker een ouderwetse stevige met 4 wielen.

De arbeidsinspectie heeft Defensie twee keer een boete opgelegd van € 36.000,- vanwege het overtreden van de Arbowet. De inspectie is tot dit besluit gekomen doordat er in de afgelopen jaren twee militairen ernstig gewond zijn geraakt na ongevallen.

Een militair verloor een testikel nadat een kogel werd afgevuurd bij het schoonmaken van een wapen op de schietbaan. De kogel schoot in zijn bovenbeen en teelbal die vervolgens geamputeerd moest worden.

Een andere militair verloor zijn pink en een deel van zijn wijsvinger. De munitie-expert probeerde een scherpe granaat om te bouwen tot oefen granaat maar gebruikte daar een gewone handzaag voor en droeg geen bescherming. De inspectie heeft geconcludeerd dat dit al vele malen eerder op deze manier is gebeurd.

Dit blijkt uit stukken die De Telegraaf in handen heeft gekregen van de Inspectie. Ook enkele van onze leden zijn geamputeerd vanwege een bedrijfsongeval, dat soort dingen gebeuren soms helaas. Maar dat het ook bij onze overheid gebeurd en dat deze specifieke zaken zo makkelijk voorkomen hadden kunnen worden, vinden wij een erg kwalijke zaak. Ons inziens is de boete van € 36.000,- per ongeval ook aan de lage kant. Dit zijn slechts de gevallen waarbij het echt fout is gegaan maar het gaat hier om een structureel probleem. We hopen met heel ons hart dat Defensie hier van leert en de problemen aanpakt.

Bestaat er verschil tussen het amputeren van de arm of een been en de voorzieningen van de prothese?

‘Liever arm terug dan been’

Tijdens de Landelijke Dag zag ik een jonge vrouw met de gratie van een hinde door het water bewegen. Ware het natuurlijk niet dat een hinde minder gracieus zwemt dan dat ze over het land huppelt. Mooi zwemmen doet een dolfijn weer wel, maar dat is toch een beetje vettig dier en dat is Irma niet en over haar hebben we het. Irma van Bussel assisteerde daar zwemtrainster Jacqueline Nannenberg. Irma heeft in 1996 meegedaan aan de paralympics en mist een arm en een been.

Irma was 24 toen ze met de motor een kruispunt overstak en geschept werd door een auto die niet stopte. Het ongeluk was niet haar schuld, maar daar heb je weinig aan als je arm en je been er af zijn. Van het ongeluk zelf kan ze zich niets meer herinneren, ze is ongeveer anderhalf uur buiten westen geweest, maar via de reconstructie van de politie heeft ze er wel een beeld van. “Toen ik wakker werd in het ziekenhuis drong het eigenlijk amper tot mij door dat ik mijn ledematen miste. Je bent zo duf. Natuurlijk; het is je verteld en je weet het wel, maar het doet je niet zoveel en dan val je weer in slaap. Maar ook toen ik helderder was heb ik er geen grote schok van gehad. Het ergste vond ik het nog dat ik net een half jaar voor mijzelf begonnen was. We hadden hier aan het huis een kapsalon gebouwd en die begon net lekker te lopen. Die heb ik op moeten geven, want met één arm kan ik niet knippen.”

Er bleven vier tondeuse-klanten over, maar daar kan je geen praktijk van onderhouden. Irma heeft eerst een paar jaar niets gedaan en zich toen op het zwemmen gestort. Al als tienjarig kind zwom ze goed en deed mee aan wedstrijden, dus het was een logische stap dit weer op te pikken. Irma: “Ik wist dat je eigenlijk altijd kan zwemmen. Ik denk dat als je alleen een hoofd heb met twee flaporen, je nog blijft drijven. Sommige mensen zeggen weleens: kan je nog wel zwemmen met één been en één arm? Dat vind ik zo’n rare vraag. Natuurlijk kan dat. Het drijfvermogen van een mens is enorm.” In ’95 begon ze met professioneel zwemmen en in ’96 deed ze in Atlanta mee met de paralympics, maar daarna stopte ze met de echt grote wedstrijden. Irma: “Ik was eigenlijk opgebrand. Ik vond het niet leuk. Ik had steeds het idee: ‘Ik moet, ik moet, ik moet’, ik had er geen lol in. De kleinere wedstrijden ben ik wel blijven doen, want dat vond ik wel leuk. Ik denk dat het te snel gegaan is. Als ik langere tijd had gehad om naar de topsport toe te groeien, was ik misschien aan die wereld gewend. Maar nu kon ik er niet helemaal voor gaan. Als je topsporter bent moet dat eigenlijk het enige zijn waar je mee bezig bent, maar ik wilde zoveel meer doen en niet alleen leven voor de sport.”

In ’99 stopte ze helemaal met wedstrijdzwemmen. “Dat was mijn laatste Nederlands Kampioenschap. Ik vond het te ontmoedigend worden. Als je niet meer zoveel traint, dan liggen je tijden zó anders dan tijdens de paralympic-periode. Die kan je nooit meer evenaren en dan is het niet meer leuk.’’ De sporen van het wedstrijd-zwemmen hangen nochelant aan de muur in haar werkruimte: een flinke bos medailles in alle kleuren metaal. De Drentse traint nog wel gewoon omdat ze zwemmen lekker vindt, bij een zwemvereniging voor gehandicapten. Daar zwemt ze gemiddeld zo’n 1800 meter in een uur volgens een schema dat aan de muur opgehangen wordt. Ze zwemt bij de vereniging voor gehandicapten omdat het een leuke ploeg is met een afwisselend trainingsschema. Niet omdat ze het moeilijk vindt om tussen validen te zwemmen. “Zwemmen bij gewone clubs heb ik in mijn wedstrijdperiode wel gedaan. Zwemmen is veel te lekker om het niet te doen. Als je je wat aantrekt van blikken van anderen, en daardoor niet gaat zwemmen, dan straf je jezelf. Mensen kijken even en gaan dan weer over tot de orde van de dag.”

Rolstoel

Waar Irma wel een hekel aan heeft is de rolstoel. “Je bent dan direct zo laag. En ik heb ook wel meegemaakt dat ze dan aan je haar gaan zitten. Misschien dat ik daar extra snel door geïrriteerd raak omdat ik ex-kapster ben.’’ Waar ze ook een hekel aan heeft zijn opmerkingen of ze haar arm gebroken heeft. Vaak zien mensen niet direct dat ze haar arm mist en denken ze dat ie in een mitella zit onder haar kleren. “Ik heb ook weleens meegemaakt dat een wildvreemde kerel met zijn arm in een mitella mij aansprak. Hij zei: ‘Wij kunnen elkaar de hand wel schudden’ en begon ongevraagd een heel betoog over zijn persoonlijke drama. Ik liet hem maar uitpraten en toen hij eindelijk klaar was zei ik: “Gelukkig heeft u nog een hand die u kunt schudden, maar die heb ik niet meer.” Irma vraagt zich af waar mensen de brutaliteit vandaan halen om zomaar botweg te vragen wat er nu eigenlijk met je gebeurd is. Nog een negatieve ervaring toen ze een keer boodschappen had gedaan in de rolstoel: “Het regende toen en ik ben niet het type om te schuilen, ik ga gewoon door. Toen sprak iemand mij aan en vroeg: ‘Mag je met dit weer wel naar buiten’.”

Logisch dus dat Irma liever de prothese gebruikt dan de rolstoel. Omdat ze maar één arm heeft kan ze niet met krukken lopen en dat betekent dat ze een heel goede prothese moet hebben en dat is gelukkig ook zo. “Ik heb nooit problemen gehad met de prothese. Mijn fysiotherapeute zei: ‘Al geven we jou een stok, dan nog kan je ermee rennen’.” Echter Irma heeft nu geen stok maar een C-leg. En de kosten worden niet eens verhaald op de veroorzaker van het ongeluk. “Mijn revalidatie-arts heeft de aanvraag goed toegelicht, beschreven dat ik als jonge, actieve vrouw zo’n knie gewoon nodig heb. Bovendien is veiligheid voor mij als dubbel geamputeerde heel belangrijk. Omdat ik niet met krukken kan lopen, kan ik als ik door een weiland moet niet even krukken meenemen omdat het makkelijker gaat. Maar met deze C-leg kan ik zelfs in het donker door een weiland. En ook trappen aflopen gaat er prima mee.”

Een armprothese gebruikt ze niet. “Ik mis ook mijn schouder en dan krijg je een hele grote kap op je lijf. Ik heb er wel een geprobeerd, maar had het gevoel dat ik drie keer zo breed was. En je kan eigenlijk niks met zo’n kunstarm. Nou oké, je kan er een glas mee vasthouden, maar dan heb je het ook wel gehad. Het is een dood ding dat aan je hangt en wat je moet bedienen met je andere schouder. Niet functioneel en dat is een beenprothese wel. Zonder armprothese kan ik alle dingen die ik vroeger ook kon, alleen gaat het langzamer. Bijv. vroeger kon ik een boek lezen met een kopje koffie in de andere hand. Nu moet ik het boek wegleggen om de koffie te pakken. Maar het gaat. Er zijn wel dingen die ik niet doe, maar dat is eigenlijk vooral omdat ik ze niet leuk vind. Als ik het zou willen zou het wel kunnen. Dat zijn klusjes als strijken en ramen lappen. Ik heb een keer in de week een hulp in de huishouding en mijn man Willem is ook niet te beroerd om de handen uit de mouwen te steken. Een paar dingen zijn wel lastig. Dat is boodschappen doen met een volle tas en bijvoorbeeld vlees snijden.” Echter van de reklame op tv weten we al dat het meestal de man is die het vlees snijdt J en het boodschappen-probleem heeft Irma opgevangen door dat te doen met een Sinner-ligfiets met een bakje achterop en zo’n ‘ouwe wijven boodschappentas op wieltjes’, zoals Irma het zelf noemt.

Oops, probleem

Aldoende leert men wordt weleens gezegd en zo had Irma toen ze net geamputeerd was en nog geen prothese had een lastige praktijkervaring. “Ik was de stad in gegaan en had wat gekocht bij Blokker, dus een volle tas. Die kon ik makkelijk vasthouden, geen probleem. Toen ging ik een andere winkel in, zag weer wat leuks en kocht dat en toen was het: Oops, probleem, waar laat ik die tweede tas. Ik heb toen de tassen maar aan elkaar geknoopt en aan de kruk gebonden.” Een rugzak kan Irma niet gebruiken omdat ze haar schouder mist; wel tassen die je kruislings kan dragen.

De Drentse houdt erg van kinderen. Zelf heeft ze een dochterje van vier. Het verzorgen van haar kind heeft nooit problemen gegeven met haar handicap. “Tillen vond ik wel gevaarlijk toen ik de C-leg nog niet had, maar dat probleem is nu ook weg. Ik vervoerde haar vooral met de kinderwagen door het huis. We leefden toen beneden, daar hadden we ook een badkamer en slaapkamers, maar tegenwoordig hebben we ook de bovenverdieping weer in gebruik. Ik ga via een rolstoellift met de rolstoel naar boven.”

Het verschonen van Tessa heeft nooit een probleem opgeleverd. “Het is ook alsof kinderen het aanvoelen dat je een handicap hebt, want bij mij was ze altijd rustiger dan als Willem of iemand anders haar verschoonde en ze wist dat ze haar billetjes omhoog moest houden. Het enige dat lastig is met een kind, is dat je geen veters kan strikken, maar dan koop je gewoon schoenen met een ritsje en ze moet het strikken verder maar snel zelf leren. Of het door mijn handicap komt of een karaktereigenschap van haar is weet ik niet, maar ik heb wel het idee dat Tessa veel zelfstandiger is dan haar leeftijdgenootjes.”

Voor Irma en Willem zelf kinderen hadden, hebben ze ook pleegkinderen in huis gehad en begeleid. De stap naar haar huidige baan als onderwijsassistent op een ZMLK-school voor moeilijk lerende kinderen was dan ook niet zo groot. “Rond ’96, toen het zwemmen over was, dacht ik: ‘Ik wil wel weer iets gaan doen. Vooral ook om weer ritme in de week te krijgen. Ik dacht niet direct aan iets met kinderen, maar de opleiding voor sociaal pedagogisch werk trok mij erg. Via de stage kwam ik bij een ZMLK-school terecht en daar ben ik blijven hangen.” Irma werkt er nu één dag in de week als vrijwilliger. “Dat is genoeg. Ik heb wel meer uren gemaakt maar dat was echt te zwaar. Ik weet nu dat twee dagen het absolute maximum is.” Een van Irma’s hobby’s is kleren maken. Natuurlijk voor Tessa, maar ook voor haarzelf. Ze maakt haar eigen T-shirts die uiteraard maar één mouw hebben. Ook de BH’s worden aangepast en krijgen een kruislingse sluiting vanwege het missen van de schouder.

Geblinddoekt lopen

Lid van een vereniging op gebied van amputaties is Irma niet. Ze raakte op de Landelijke Dag van de LVvG verzeild omdat Jacqueline haar gevraagd had. “Ik heb zo’n vereniging niet nodig. Als ik een probleem heb, zoek ik zelf de oplossing. Ik heb ook geen behoefte aan psychische ondersteuning van andere lotgenoten en mijn protheses zitten altijd goed. Ik zou dus eigenlijk niet weten wat zo’n vereniging mij kan bieden. Wat ik wel heel leuk en nuttig vind zijn de loopclinics. Ik ben er naar een hier in de buurt toegeweest. Je moet dan onder andere geblinddoekt lopen en al denk je dat je in een rechte lijn loopt, je komt in een totaal andere hoek terecht dan je verwacht. En het grappige is dat alle links-geamputeerden aan de linkerkant uitkomen en alle rechts-geamputeerden aan de rechterkant, zonder uitzondering. Ook moest je lopen in een teugeltje met de fysiotherapeut achter je. Je moet dan naar voren hangen in die teugels. Dit om je goed te laten steunen op de prothese. Als je loopt met de prothese moet je ook een beetje naar voren hangen. Eigenlijk zou het standaard moeten zijn dat je, als je een prothese krijgt, ook een keer per jaar weer een opfriscursus lopen krijgt, want je hebt er veel aan.’’

Als er een elfje met een toverstaf op Irma zou afkomen en zou zeggen: ‘Je mag nu één ledemaat terugvragen, zeg het maar, wordt het je arm of je been?’, dan zou Irma voor de arm kiezen. “Want met de prothese kan ik heel goed overweg. Ik voel weinig belemmeringen met het hebben van een beenprothese. En er komt ook een stukje ijdelheid bij. Het is veel zichtbaarder dat je een arm mist. En door het missen van een arm kan ik minder doen. Ik zou graag weer willen motorrijden.”

Die wens komt gedeeltelijk wel in vervulling want Irma en Willem zijn van plan haar oude motor om te bouwen tot een trike, een driewieler. Minder stoer dan een ‘gewone’ motor, maar toch weer lekker ‘on the road’. Irma: “We hebben alle spullen al in huis, maar alleen nog niet de tijd om er direct aan te beginnen. Tot die tijd gaat ze graag achterop bij Willem naar motor-treffers. “Nee, ik heb helemaal geen angst om achterop te gaan. Misschien dat het komt doordat ik niets meer van het ongeluk weet, of omdat ik rationeel denk: het was een ongeluk en dat overkomt je. Toevallig met de motor, maar voor hetzelfde geld was het een ander ongeluk geweest. Niets te maken met het soort voertuig, maar gewoon: pech gehad.”

Jayne Hardman heeft op de nationale Britse TV haar neusprothese verwijderd. Ze raakte 4 jaar geleden gewond toen haar hond tegen haar opsprong.
De presentratrice vraagt Jayne hoe haar neus precies vastzit. Ze aarzelt geen moment en in plaats van het uit te leggen, haalt ze haar prothese eraf. Jayne is trots op haar neus en niet bang om het te laten zien.

Auto-immuunziekte

Raar verhaal natuurlijk, dat je neus geamputeerd moet worden als je hond tegen je opspringt. Zo zit het echter niet helemaal in elkaar. Jayne had al een auto-immuunziekte voor de hele gebeurtenis. De ziekte van Wegner uit zich alleen pas als iemand gewond raakt.

De ziekte van Wegner zorgt voor flinke ontstekingen waardoor Jayne na een tijdje zelfs niet meer normaal kon ademen. Er ontstonden allemaal zwellingen en kwam pus uit haar neus. Jayne vond het moeilijk om zich normaal aan te kunnen kijken in de spiegel. Het werd zelfs zo erg dat ze niet meer alleen naar buiten durfde. Toen ze ook nog eens haar reukvermogen verloor, besloot Jayne dat haar neus geamputeerd mocht worden.

Prothese

De amputatie en prothese hebben het leven van Jayne flink veranderd. Ze heeft weer meer zelfvertrouwen, durft zichzelf weer in de spiegel aan te kijken én ze durft weer alleen de straat op. Daarnaast heeft de prothese ook nog eens een deel van haar reukvermogen en het vermogen tot het proeven van verschillende smaken teruggegeven.

Voorbeeld

Jayne was op bezoek bij het Britse televisieprogramma om te vertellen over haar prothese. Misschien wel onbewust worden mensen met een prothese nog steeds raar aangekeken. Eigenlijk heel erg vreemd vinden wij. Iets dat de kwaliteit van leven zo sterk verbeterd, zou alleen maar positief opgevangen moeten worden. Wij steunen Jayne dan ook en vinden dat iedereen trots mag zijn op zijn prothese.

Zorg verzekeraars zitten mensen die sjoemelen met de cla­raties op de hielen. Vorig jaar werd in to taal voor 175 mil­joen euro aan fraude en onterech te de clar ties op ge spoord. Daar naast werd nog eens 800 mil joen euro aan vergoedingen af gewe zen, bijvoor beeld om dat de limiet al was bereikt of declaraties voor de twee de keer werden in gediend.

Zorg fraude is een doorn in het oog van verzekeraars. In ves­te ringen en extra maatregelen die zijn genomen om het be­drog tegen te gaan, zo als het in zetten van meer mensen, heb­ben ertoe ge leid dat er 167 mil joen euro aan onterecht inge­diende zorgnota’s boven water kwam. Hier bij moet bij voor­beeld worden ge dacht aan het in dienen van declaraties voor combinaties van verrichtingen die niet mogen en te hoge ta­rieden.